Rys. 1. Połączenie szeregowe rezystorów. 

Gdy rezystory łączy się równolegle to odwrotność wypadkowej rezystancji jest równa sumie odwrotności rezystancji składowych.

Rys. 2. Połączenie równoległe rezystorów.

Bardzo ważnym elementem, ale bardzo często pomijanym na schematach jest obciążalność to znaczy maksymalna moc, jaką można bez szkody wydzielić w rezystorze (symbol W). Produkowane są rezystory o mocy: 0,125; 0,25; 0,5; 1; 2 i 5W. Teraz jednak można kupić jeszcze bardziej wytrzymałe rezystory. Na tej stronie schematy nie zawierają najczęściej mocy rezystorów. Należy wtedy przyjąć 0,125 lub 0,25W. W przypadku potrzeby zastosowania opornika o większej mocy zostaje to zaznaczone w opisie, wykazie elementów lub bezpośrednio na schemacie. Również w tym przypadku można łączyć rezystory równolegle lub szeregowo w celu zwiększania wypadkowej obciążalności. Należy jednak pamiętać, że zarówno szeregowe jak i równoległe połączenie oporników gwarantuje wzrost mocy tylko, jeżeli rezystory składowe będą posiadać tę samą rezystancję. W przypadku innych rezystancji łączenie szeregowo lub równoległe oporników w celu zwiększenia wypadkowej obciążalności nie ma sensu.

Rys. 3. Symbole graficzne rezystorów. 

Znane są również oporniki, których rezystancja zmienia się pod wpływem światła lub temperatury. Fotorezystory są właśnie takimi opornikami, których rezystancja maleje ze wzrostem natężenia padającego światła. 

Rys. 4. Symbol graficzny fotorezystora.

Natomiast termistory są elementami, których rezystancja zmienia się pod wpływem temperatury. Najczęściej są stosowane termistory o ujemnym współczynniku temperaturowym, czyli ich rezystancja maleje ze wzrostem temperatury.

Rys. 5. Symbole graficzne termistorów.

Rys. 1. Rezystory dużej mocy

Rys. 2. Rezystory małej mocy

Rys. 3. Drabinki rezystorowe

Potencjometry nazywane są również jako rezystory nastawne. Są one wtedy potrzebne, gdy dobieranie rezystancji zwykłych rezystorów jest pracochłonne np. zmiana głośności w radioodbiorniku. Potencjometry mogą być obrotowe, suwakowe lub montażowe (zwane jako peerki). Można również spotkać potencjometry dziesięcioobrotowe tzw. helipoty. Podobnie jak rezystory stałe, potencjometry charakteryzują się określoną rezystancją (zakresem regulacji) oraz obciążalnością. Mogą one mieć ponadto różne charakterystyki regulacyjne. W tym celu przyjęto oznaczenia A, B, C:

-          W potencjometrze oznaczonym literą A przyrost rezystancji jest proporcjonalny do kąta obrotu, czyli liniowy

-          W potencjometrze oznaczonym literą B rezystancja rośnie początkowo powoli, potem bardzo szybko

-          W potencjometrze oznaczonym literą C rezystancja rośnie bardzo szybko, a później powoli

Potencjometry często wykorzystywane są jako dzielniki napięcia

Rys. 6. Przykładowe zastosowanie potencjometru jako dzielnika napięcia (w procentach podano położenie suwaka).

W tym przypadku wykorzystujemy wszystkie trzy końcówki. Jeżeli jednak potencjometr ma pracować jako regulowany opornik to wykorzystuje się tylko dwie jego końcówki i jedną ze skrajnych. Najlepiej jest nieużywaną końcówkę zewrzeć z suwakiem (środkowym wyprowadzeniem).

Rys. 7. Potencjometr jako opornik regulowany.

Od tego, która końcówka zostanie zwarta z suwakiem zależy kierunek zmian rezystancji.

Rys 8. Symbole graficzne potencjometru.

Rys. 4. Potencjometry montażowe

Rys.5. Potencjometry obrotowe

Rys. 6. Potencjometr suwakowy

Rys. 7. Potencjometry dostrojcze

Kondensatory są elementami elektronicznymi posiadającymi zdolność gromadzenia ładunku elektrycznego - wykazują pojemność elektryczną. Pojemność kondensatorów określa w faradach (F), jednak najczęściej w jednostkach wielokrotnie mniejszych: pikofaradach (1pF = 10^-12 F), nanofaradach (1nF = 10^-9 = 1000pF) i mikrofaradach (1mF = 1000nF). Również w przypadku wartości kondensatorów stosuje się skróty: 1u - 1mF; 1n - 1nF; 1p - 1pF; 2p2 - 2,2pF; 4n7 - 47nF; p2 - 0,2pF. Na obudowach kondensatorów można spotkać również 103. Jeżeli nie wiesz, co oznacza 103 to skocz do: "odczytywanie wartości kondensatorów".  Na schematach w innych witrynach spotkałem się również z oznaczaniem .01uF co oznacza 10nF, a .1uF - 100nF. Niektórzy to już całkowicie idą na całość i piszą 100 co może oznaczać 100mF lub 100pF (w przypadku układów wysokiej częstotliwości). W przypadku kondensatorów należy omówić, jakie istnieją ich rodzaje:

-          Ceramiczne - mają niewielką pojemność 1-1000pF i dobre parametry elektryczne;

-          Ferroelektryczne - osiągają trochę większe pojemności 1-100nF, z wyglądu przypominają ceramiczne, jednak są mało dokładne i ich pojemność zależy znacznie od temperatury;

-          Monolityczne - posiadają kształt prostopadłościanu, osiągają niewielkie pojemności 100pF-1nF i posiadają dobre parametry elektryczne, ale są drogie;

-          Mikowe - bardzo zbliżone właściwości do ceramicznych, ale produkowane w szerszym zakresie 33pF-10nF.

-          Zwijane - dwa paski folii aluminiowej zawija się i rozdziela warstwą izolacyjną. Produkowane są w szerokim zakresie 10pF-10uF, dzielą się na:

- papierowe - już nie stosowane

- styrofleksowe - oznaczenie KSF

- poliestrowe - oznaczenie KSE

Odmianą kondensatorów KSE są MKSE, które posiadają mniejsze wymiary od KSE. 

-          Elektrolityczne - osiągają bardzo duże pojemności w stosunku do gabarytu w zakresie 1uF do nieskończoności (zależnie od techniki), posiadają duże wahania pojemności i są wrażliwe na zmiany temperatury (w szczególności poniżej temp. 273K).

W czasie podłączania kondensatorów musi być zachowana na wyprowadzeniach biegunowość. W praktyce nie dotyczy to kondensatorów poniżej 1uF. Jeżeli na symbolu kondensatora zaznaczona jest biegunowość to trzeba ją stosować. Często zamiast symbolu "+" wykorzystuje się takie prostokąty z których jeden jest zamalowany "znak minus", a drugi pusty "znak plus". Taki sposób oznaczania został pokazany na rys. 12. Odpowiednie wyprowadzenie kondensatora odczytujemy z jego obudowy. Kolejną ważną uwagą są napięcia dopuszczalne, które również można odczytać na obudowach niektórych kondensatorów. Nigdy nie podłączaj kondensatora na napięcie wyższe niż zaznaczone na jego obudowie. Na schematach ideowych nie są zaznaczone napięcia, dlatego przyjmuje się, że najodpowiedniejsze są kondensatory na napięcia nieco wyższe od napięcia zasilania układu. Czyli jeżeli dany układ jest zasilany napięciem 12V to wszędzie (pomijając już dzielniki napięcia) stosujemy kondensatory na 16V lub ewentualnie 25V. Jeżeli w układzie występują ustępstwa o tej reguły (transformatory podbijające) to zawsze właściwe napięcia są podawane na schemacie ideowym lub w wykazie elementów. Nie proponuję raczej sprawdzania, "co by się stało gdyby przyłożyć napięcie 50V do kondensatora o napięciu dopuszczalnym 16V". Może przytoczę historyjkę "z życia wzięte" (uwaga mogą pojawić się słowa niezrozumiałe dla początkujących): Robiłem sobie zasilacz do odbiornika radiowego. Przygotowany miałem do tego celu transformator 24V, mostek prostowniczy, stabilizator 12V, kondensatory ceramiczne i oczywiście kondensatory elektrolityczne jako filtr wygładzający. Wszystko ładnie zestawiłem i włączyłem wtyczkę do kontaktu. Przez pierwsze kilkadziesiąt sekund było dobrze tzn. otrzymałem na wyjściu stabilizowane 12V. Obok mnie znajdował się mój qmpel, który bacznie obserwował moje poczynania. Nagle usłyszałem od niego "czemu on....". Tu słowa zostały przerwane wielkim wybuchem kondensatora elektrolitycznego 6800uF. Mój kolega oberwał czymś gumowym w nogę, a całe laboratorium pokryte zostało drobnymi opiłkami jakiegoś puchu. Parę elementów przeleciało całe pomieszczenie i z niezwykłą siłą uderzyło w okno. Na szczęście nic się nie stało, jedynie qmpel zwijał się z bólu. Nie odnalazłem do tej pory obudowy tego kondensatora. Później spytałem, qmpla jaką wiadomość chciał mi przekazać w słowie "czemu on...". Okazało się, że to miało brzmieć "czemu on dymi!!!" Trochę zauroczony tym wybuchem znalazłem w końcu błąd: kondensator na napięcie dopuszczalne 16V był podłączony bezpośrednio do uzwojenia wtórnego transformatora, który podawał przecież 24V. Natomiast kondensator na napięcie 50V został podłączony za stabilizatorem, gdzie przecież otrzymywałem tylko 12V. W sumie głupi błąd, a dostarczył tyle wrażeń.

Należy jeszcze pamiętać, że wypadkowa pojemność kondensatorów połączonych równolegle jest sumą pojemności kondensatorów składowych. Przy łączeniu szeregowym sumują się odwrotności pojemności. Łatwo zauważyć, że reguły łączenia kondensatorów w celu uzyskiwania innych pojemności są odwrotne niż w przypadku rezystorów.

 
Rys. 9. Łączenie szeregowe kondensatorów.

Rys. 10. Łączenie równoległe kondensatorów.

Rys. 11. Symbole graficzne kondensatora.

Rys. 12. Symbole graficzne kondensatora o ustalonej polaryzacji.

Rys. 8. Kondensatory ceramiczne.

Rys. 9. Kondensatory elektrolityczne (aluminiowe).

Rys. 10. Kondensatory MKSE i MKT. 

Rys. 11. Kondensatory precyzyjne - styrofleksowe. 

Rys. 12. Kondensatory styrofleksowe zwykłe.

Rys. 13. Kondensatory elektrolityczne tantalowe.

Rys. 14 Kondensatory elektrolityczne dużej pojemności. 

Trymery zwane jako kondensatory dostrojcze służą do regulacji pojemności od kilku do kilkudziesięciu pikofaradów, (czyli przede wszystkim w zakresie małych pojemności). Stosuje się w obwodach, w których zachodzi potrzeba zmian wartości pojemności w zależności do warunków pracy. Konstrukcja trymerów może być bardzo różna. Mogą to być kondensatory nastawne z dielektrykiem powietrznym lub ceramicznym. Niektóre trymery są podobne do potencjometrów montażowych i również posiadają trzy wyprowadzenia. Pomiędzy dwoma wyprowadzeniami powinno być pełne przejście sprawdzając omomierzem. Wtedy te dwa wyprowadzenia, które mają zwarcie stanowią jedną końcówkę kondensatora, a trzecie wyprowadzenie to druga końcówka kondensatora. 

Rys. 13. Symbol graficzny trymera.

Rys. 15. Kondensator zmienny.

Rys. 16. Kondensator zmienny powietrzny.

Rys. 14. Symbole graficzne cewki lub dławika.

Transformatory składają się z dwóch lub więcej cewek nawiniętych na wspólnym rdzeniu. Dzięki temu pole magnetyczne wytworzone przez prąd płynący w jednej z cewek, nazywanej uzwojeniem pierwotnym, oddziałowuje na cewkę drugą, zwaną uzwojeniem wtórnym, indukując w niej siłę elektromotoryczną, czyli powstaje w ten sposób napięcie. Transformatory umożliwiają obniżenie lub zwiększenie napięcia prądu zmiennego i jednocześnie zapewniają całkowite oddzielenie dwóch obwodów tego prądu. Transformatory stosuje się do wszystkich urządzeń elektronicznych zasilanych z sieci 220V, stanowiąc podstawowy element zasilaczy niskonapięciowych. Stopień zwiększania lub obniżania napięcia można określić za pomocą tzw. przekładni transformatora, która równa jest stosunkowi liczby zwojów uzwojenia pierwotnego i wtórnego. Dla przykładu, jeżeli przekładnia transformatora wynosi 5:1 to napięcie wyjściowe jest 5 razy mniejsze niż wejściowe, ale prąd czerpany z uzwojenia wtórnego będzie 5 razy większy niż prąd płynący w uzwojeniu pierwotnym. W transformatorze pomijając straty pola magnetycznego jest spełniony wzór poznany wcześniej P = U x I. Oznacza to, że moc pobierana z uzwojenia wtórnego musi być równa mocy pobieranej z uzwojenia pierwotnego. Jednym z parametrów transformatora jest właśnie moc maksymalna jak może być z niego pobierana. O ile z sieci energetycznej możesz dla przykładu pobierać 10kW to niestety za pomocą zwykłego, małego transformatora tego się nie osiągnie. Związane jest to z wielkością rdzenia i średnicą przewodów zastosowanych w poszczególnych uzwojeniach. Im większy rdzeń i średnica przewodów jest większa tym więcej mocy można uzyskać z transformatora. Nie znalazłem w żadnej książce, "w jaki sposób  rozpoznać uzwojenie wtórne i pierwotne". Z praktyki stwierdziłem trochę niezbyt naukową teorię w przypadku zwykłych transformatorów stosowanych w zasilaczach niskonapięciowych: w przypadku uzwojenia pierwotnego średnica przewodu jest o wiele razy mniejsza niż w uzwojeniu wtórnym. Związane jest to z tym, że w uzwojeniu wtórnym płyną większe prądy. W przypadku, kiedy nie widzimy średnic poszczególnych zwojów możemy wyznaczyć wyprowadzenia transformatora za pomocą omomierza: uzwojenie pierwotne posiada większą rezystancję niż uzwojenie wtórne. Dziwię się, że kilka takich stwierdzeń nie ma w książkach. Jeżeli ktoś nie zapamiętał to przypominam: uzwojenie pierwotne - tutaj musi dochodzić prąd zmienny, który chcemy przetworzyć i wtórne - tutaj otrzymujemy prąd zmienny.

Rys. 15. Symbole graficzne transformatorów.

Rys. 18. Transformatory z rdzeniem zwijanym.

Rys. 19. Transformatory zwykłe z rdzeniem EL.

Rys. 20. Transformator toroidalny.

Diody posiadają właściwość jednokierunkowego przewodzenia prądu. Stosowane są, więc w zasilaczach (link) jako prostowniki prądu zmiennego, a także jako elementy progowe umożliwiające na przykład przepływ prądu w obwodzie, gdy napięcie na diodzie przekroczy określoną wartość. Diody mają wie końcówki: anodę i katodę, która oznaczona jest na obudowie kreską lub kropką. Przepływ prądu przez diodę (od anody do katody) następuje wtedy, gdy napięcie na anodzie jest wyższe od napięcia na katodzie o pewną wartość zwaną napięciem przewodzenia. Napięcie to zależy od materiału, z którego wykonana jest dioda: dla krzemu wynosi ono ok. 0,7V, dla germanu 0,3V. Do celów prostowniczych stosuje się diody dla bardzo różnych prądów przewodzących. Ze względu, że diody prostownicze stosuje się bardzo często zostały wprowadzone gotowe mostki prostownicze, zawierające odpowiednie połączenie diod prostowniczych:

Rys. 16. Odpowiednie połączenie diod w mostek Greatz'a.

Odmianą diod zwykłych jest dioda Zenera tzw. stabilitrony. Mogą one przewodzić prąd w odwrotnym kierunku, ale tylko w momencie przekroczenia określonego napięcia na złączu katoda-anoda, natomiast w kierunku przewodzenia zachowują się jak normalne diody. Diody Zenera stosuje się do stabilizacji napięcia zasilania. Posiadają one na obudowie napisaną wartość napięcia przebicia (przewodzenia w odwrotnym kierunku) np. 3V6 - 3,6V; 5V6 - 5,6V.

Rys. 17. Symbole graficzne  diod.

Diody LED są również odmianą tradycyjnych diod. Potrafią one emitować światło! Zaczynają powoli zastępować tradycyjne żarówki - są bardziej niezawodne, a ich efektywność energetyczna jest nieporównywalnie większa. Diody LED (elektroluminescencyjne) różnią się od diod zwykłych jedynie napięciem przewodzenia wynoszącym 1,4V dla diod czerwonych i 2V dla diod żółtych i zielonych. Najczęstszym problemem jest podłączenie zwykłej diody LED przykładowo do baterii. Jak wcześniej można było zauważyć polaryzacja diody ma bardzo ważne znaczenie. W przypadku podłączenia anody do plusa zasilania, a katody do minusa, prąd zacznie płynąć przez diodę, która wyemituje światło. Jednak, co się stanie, gdy podłączymy odwrotnie? Nic, kompletnie brak jakiekolwiek reakcji. Dioda nie emituje światła, a prąd przez nią płynący jest równy 0.  Jeszcze pamiętam te czasy, kiedy kupiłem sobie gwiazdę 64 diod LED. Zmontowałem ją bardzo szybko. Podłączyłem zasilanie, a tu żadna dioda nie świeci! Zacząłem sprawdzać wszystkie połączenia i nie znalazłem żadnego błędu. Na końcu sprawdziłem polaryzację diod - była błędna. Wyobrażacie sobie jak musiałem się namęczyć żeby odlutować i ponownie przylutować 64 LED-ów. To był koszmar, dlatego należy pamiętać, że anodę (symbol A) podłączamy do plusa zasilania, a katodę do minusa.

Rys. 18. Symbol graficzny  diody LED i jej wyprowadzenia. 

Istnieją również fotodiody, które różnią się od diod konwencjonalnych tym, że ich prąd w kierunku zaporowym nie jest bliski zeru, lecz zależy od natężenia światła.

Rys. 19. Symbol graficzny fotodiody.

Rys. 21. Diody.

Rys. 22. Diody LED.

Rys. 23. Diody LED dwukolorowe.

Rys. 24. Gotowy mostek prostowniczy.

Rys. 20. Symbol graficzny i wyprowadzenia triaka oraz tyrystora. 

Tranzystory umożliwiają wzmacnianie sygnałów. Pełnią również rolę przełączników elektronowych. Mają trzy elektrody: sterującą - bazę B oraz dwie, tworzące obwód prądu sterowanego - emiter E i kolektor C. W zależności od kierunku prąd w obwodzie sterowanym rozróżnia się tranzystory p-n-p. i n-p-n. Ostatnio produkuje się tranzystory wyłącznie krzemowe, które mają lepsze parametry niż tranzystory germanowe. Po włączeniu źródła prądu w obwód emiter-kolektor tranzystor praktycznie nie przewodzi prądu, nawet, jeśli bieguny źródła są włączone w kierunku przewodzenia, czyli plus na emiterze, a minus na kolektorze dla tranzystorów pnp. Dopiero doprowadzenie napięcia do bazy, o znaku plus dla tranzystora pnp powoduje pojawienie się prądu w obwodzie emiter-kolektor. Bardzo ważne jest określenie czy dany tranzystor jest "spalony, czy też nie. W miernikach cyfrowych znajdują się gniazda, gdzie można wsadzić nóżki tranzystora. Jeżeli miernik wskaże jakąś wartość to można przyjąć, że dany tranzystor jest dobry. Innym sposobem jest sprawdzanie za pomocą omomierza. Przejścia powinny być pomiędzy emiter-baza i baza-kolektor. Oczywiście po zamienieniu sond nie może być przejścia (podobnie jak w diodzie). Obecnie w sprzedaży jest niezliczona liczba różnych tranzystorów i taki sposób sprawdzenia poprawności działania nie jest najlepszy. Jeżeli dany element jest niedrogi to lepiej go wymienić i mieć "święty spokój". Tranzystory po układach scalonych ulegają najczęściej (w porównaniu z innymi elementami) zniszczeniu poprzez długie lutowanie lub przez podanie za wysokiego napięcia, dlatego podczas naprawy uszkodzonego sprzętu najpierw zwracamy na nie uwagę.

Rys. 21. Symbole graficzne oraz wyprowadzenia tranzystorów. 

Również istnieją tranzystory unipolarne nazwane też tranzystorami polowymi - teoretycznie sterowanie pracą tranzystora może odbywać się bez poboru mocy, oraz tranzystory złączowe JFET, z izolowaną bramką MOSFET.

Rys. 22. Symbole graficzne  i wyprowadzenia tranzystorów typu MOSFET i JFET. 

Fototranzystory działają na podobnej zasadzie jak zwykłe tranzystory tylko do sterowania prądem emiter-kolektor używają światła.

Rys. 23. Symbole graficzne i wyprowadzenia fototranzystorów. 

Rys. 25. Tranzystory małej mocy.

Rys. 26. Tranzystory mocy w obudowach metalowych. 

Rys. 27. Tranzystory dużej mocy. 

Układy scalone w istocie stanowią połączenie wielu tranzystorów, oporników i diod wykonanych w jednym kawałku materiału półprzewodnikowego, zamkniętych w jednej obudowie wielonóżkowej. Układy scalone przeznaczone są do spełniania określonej funkcji o bardziej lub mniej wąskim zastosowaniu. Układy dzielą się na analogowe nazywane również liniowymi np. wzmacniacze operacyjne, wzmacniacze mocy, układy radiowe i telewizyjne, stabilizatory napięcia oraz cyfrowe przeznaczone do realizacji funkcji logicznych. Wszystkie układy scalone najlepiej jest montować w podstawkach - dzięki temu zaoszczędzimy czas na odlutowanie i nie spowodujemy przegrzania struktury tego układu.

Rys. 24. Przykładowe symbole układów scalonych.

Rys. 28. Układy scalone w obudowach DIL (DIP).

Rys. 29. Układy scalone w obudowach metalowych.

Rys. 30. Układy scalone mocy

Mikrofony przetwarzają drgania akustyczne na proporcjonalne zmiany prądu lub napięcia elektrycznego. W praktyce stosowane są trzy rodzaje mikrofonów:

-          Dynamiczne, w których membrana wprawiona w ruch drganiami powietrza porusza małą cewkę znajdującą się w polu magnetycznym, powodując indukowanie się w niej napięcia elektrycznego. Posiadają one najmniejszą czułość, ale zapewniają najlepszą jakość przetwarzania dźwięku;

-          Krystaliczne, które działają na zasadzie wykorzystywania efektu piezoelektrycznego to znaczy indukowania się napięcia naprzeciwległych ściankach kryształu kwarcu wskutek jego drgań mechanicznych spowodowanych ruchami membrany. Charakteryzują się większą czułością, gorszą jakością i są wrażliwe na uderzenia.

-          Węglowe, które stosowane są przede wszystkim w aparatach telefonicznych. Działają one jak opornik o rezystancji zależnej od ruchów membrany, której słabiej lub mocniej ściska proszek węglowy zawarty w mikrofonie. Są bardzo czułe i tanie, lecz występują powodują znaczne szumy i posiadają wąskie pasmo przenoszenia.

Rys. 25. Symbole graficzne mikrofonu.

Zasada działania głośnika jest podobna do działania mikrofonów dynamicznych, tylko przebiega w odwrotnym kierunku. W sumie im większa średnica membrany to jest lepsza jakość dźwięku i sprawność przetwarzania. Przy zastosowaniu głośników o małych średnicach bardzo słabo są przenoszone niskie tony. Najważniejszymi parametrami głośników jest ich impedancja podawana w omach i moc maksymalna podawana w watach (W). Bardzo popularne stały się różne przetworniki piezo (ze względu na bardzo niską cenę). Potrafią one emitować tony z zakresu górnego pasma częstotliwości słuchu człowieka. Nie przenoszą natomiast niskich tonów, dlatego bardzo często stosowane są w zestawach akustycznych jako tzw. "gwizdki". W przetworniku piezo z generatorem jest już wbudowany układ modulujący określony ton, więc wystarczy takie urządzenie podłączyć do zwykłej baterii, aby otrzymać sygnał dźwiękowy.

Rys. 26. Symbole graficzne głośnika, piezo i buzzera. 

Rys. 32. Przetwornik piezo.

Rys. 33. Przetworniki piezo ultradźwiękowe. 

Rys. 34. Membrany piezo.

Rys. 35. Przetwornik piezo z generatorem (buzzer).

Przełączniki klawiszowe typu Isostat są obecnie zastępowane przełącznikami mniejszymi i bardziej estetycznymi, jednak w starszych radiach były bardzo często stosowane, dlatego warto znać ich zasadę działania. Każdy segmentów tego elementu ma dwie, cztery sześć sekcji trójkońcówkowych, w których końcówka środkowa zwierana jest, w zależności od położenia klawisza, z końcówką przednią lub tylnią.

Przełączniki hebelkowe są bardzo podobne do klawiszowych, ale posiadają mniej kombinacji połączeń. Również tutaj końcówka środkowa jest zwierana w zależności od położenia przełącznika z końcówką przednią lub tylnią.
Rys. 27. Symbole graficzne przełączników i przycisków.

Przełączniki obrotowe zaczynają znowu być powszechnie stosowane np. do przełączania zakresów. Wybieranie pozycji wybiera się po kolei, jednak nie można jednocześnie połączyć kilku obwodów.

Obecnie produkowanych jest bardzo dużo różnorakich przełączników, włączników, dlatego jeżeli nie jesteśmy pewni zasady działania to wystarczy zwykły omomierz lub próbnik połączeń, aby sprawdzić zależności między położeniem przełącznika, a zwieranymi końcówkami.

Jumperki umożliwiają na stałe przełączenie np. funkcji układu za pomocą malutkiej zworki. Stosowane są w układach, gdzie nie musimy często zmieniać położenia zwykłego przełącznika.

Rys. 28. Symbole graficzne innych przełączników.

Bardzo ciekawe są również przełączniki, które mogą być sterowane sygnałem elektrycznym - przekaźniki. Prąd elektryczny przepływając przez cewkę elektromagnesu powoduje przyciągnięcie kotwiczki jedną lub więcej par zestyków. Za pomocą przekaźnika możemy, więc sterować za pomocą napięcia 12V, a włączać żarówkę 220V nawet o znacznym poborze prądu. Przy zastosowaniu odpowiedniego układu możemy dokonywać włączenia jakiegoś odbiornika prądu po zmierzchu bez naszej ingerencji! Nieraz problemem może okazać się wykrycie cewki elektromagnesu. W tym celu możemy zastosować omomierz o zwiększonym zakresie i po prostu podłączamy po kolei do wyprowadzeń szukając rezystancji cewki.

Rys. 29. Symbole graficzne przekaźników.

Istnieją również tzw. rurki kontraktonowe, których położenie przełącznika jest zależne od przyłożonego pola magnetycznego. Możemy je sprawdzić przykładając zwykły magnes i badając omomierzem przejście lub jego brak. Istnieją dwa rodzaje rurek: zwierne i rozwierane.

Również istnieją przekaźniki kontraktonowe, które charakteryzują się dużą niezawodnością, ponieważ styki nie są narażane na korozję i zanieczyszczenia. Ponadto istotne są małe wymiary tych przekaźników. Ich poważną wadą jest zwiększony pobór prądu w stosunku do zwykłych przekaźników.

Rys. 36. DIP - switch.

Rys. 37. Przyciski typu "microswitch".

Rys. 38. Rurka kontaktronowa.

Rys. 39. Jumperki.

Rys. 40. Przekaźniki różne.

Rys. 41. Przekaźniki większej mocy.

Rys. 42. Przekaźniki kontaktronowe. 

Rys. 30. Różne symbole graficzne złącz.

Rys. 43. Złącza śrubowe typu ARK.

Rys. 44. Podstawki pod układy scalone.

Rys. 45. Oprawki bezpiecznikowe